Ламбугайн нулимс – Нацагдорж Д.
Орчлонт ертөнцийг хоосон хэмээх хүрдийг бясалгаж винайн ёсыг сахисан гэвш Лодон улаан шарыг тунуулсаар, Гандангийн наад хүр уруу бууж ирмэгц, уран тачаангуйн хурц илдийг боловсруулж дуучийн эрдмийг судалсан авилагч хүүхэн Зи Бай-хуа хэмээх Цэрэнлхам цагаан харыг гялбалзуулсаар, Баруун дамнуурчны шавартай гудамжнаас гарч ирэх нь эсрэг тохиолдов. Зи Бай-хуагийн хар тамхи тасарсан учир, нэг алтан бөлзгийг бариулж, хэдэн янчаан олж хэрэглэхийг зорьж явсан нь санамсаргүй гэвш Лодон тохиолдохыг үзвэл, тэр үнэхээрийн нэг номхон хувраг бөгөөд сэтгэл зөөлөн, чанар хөнгөн болохыг хэдийнээ ажиглан таниад, хувилгаан адил нэг аргыг эгшин зуур олж, ламын дэргэд зогсож, зовлонтой бөгөөд бахардсан царай гарган: “Ламбугай өршөө, өршөө, манай хөгшин эх өвдөөд үхэхийг хүлээж байнам. Хичээж манайд морилж, ном айлдаж хайрламуу?” гэсэнд лам: “Зүүн хүрээнд хуралд очиж явна. Энэ удаа амжихгүй. Өөр нэг ламыг залсугай” гэсэн боловч, Зи Бай-хуа сандарсан байдлыг гаргаж, дахин давтан зовлонт үгсийг тоочин, элдэвчлэн гуйхад аргагүй болж бас ч бахардсан байдлыг үзвэл, барьц ихээхэн өгөх биз гэж санаж, ном уншихаар хүүхнийг дагалдан, түүний гэрийн зүг одов. Зуны цагт Баруун дамнуурчны таван гудамжны шавар үлэмж, шээс баасны үнэр ханхлах нь үнэхээр түмэн багц хүжийг шатаавч үл дарагдмаар аа. Гэвш Лодон орхимжоороо хамраа бөглөн, хүүхний хойноос намс намс алхална. Удалгүй нэг хувхай цагаан хаалгаар орвол, гангийн арьс ширийн шорвог агаарт амтагдаж, зүйлсэн үс ноос салхинд хийсэн, дээл хувцсанд наалдана. Хоёр нурсан шавар байшингийн нарийхан завсраар өнгөрч, баруун талд зүүн тийшээ харсан шавар байшинд ороход хүүхэн ламыг нэг сандал дээр суулгаад: “Цай авчиръя” хэмээн гарч одохын завсар лам ажиглавал, байшингийн өмнө этгээдэд нэг том ор буй. Хөнжил дэвсгэрийг цэмцийтэл хураан засаж, эрээн даавуугаар хучжээ. Хойд этгээдэд нэг бага дөрвөлжин ширээг цагаан даавуугаар бүтээж, дээр нь нэг том цаг ба хэдэн зураг хөргийг тавьжээ. Байшингийн дээвэр нь маш балтгар, гэвш Лодон өндийвөл толгой нь бараг тулна. Нэг бага цонхыг хоёр давхар муутуугаар битүүлэн нааж, улаан цаасаар угалзлан чимэглэжээ. Байшингийн дотор өдөр байтлаа бүрий баруйн байдлыг төрүүлнэ. Цонхны буланд нэг бяцхан нүхийг гаргасан бөгөөд бодвол орж гарах хүмүүсийг ажигладаг бололтой. Удалгүй хүүхэн орж ирээд нэг аяга цай өгсний дараа “Ачит лам минь, авралдаа тольдож миний эхийг эдгээн соёрх” гэж гуйна. Лам хүүхний зүг ажиглавал, гадна нарны гэрэлд түүний царай хувхай цагаанаар өнгөгүй үзэгдэж байсан нь харин энэхүү байшингийн дотор орж ирээд, хоёр хацар нь улаанаар гэрэлтэж, өглөө бүрий залбирдаг Цагаан дар эхийн хөргийн адил үзэсгэлэнтэйеэ гэрэлтэхэд ламын сэтгэлийн дотор ертөнцийн манан бяцхан пур пураар үүсэх бөгөөд их л эелдэг зантайгаар: “За бүсгүй ээ, ижий чинь хаана вэ?” гэж асуувал, хүүхэн энэ завсар эхээ нэгэнт хуурмагаар өвчлүүлэн хэвтүүлсэн тул “Энд байгаа” гэж ламыг дагуулан нөгөө тасалгаанд оруулсан бөгөөд нэгэн настай хөгшин хөнжлөөр хучаастай хэвтэж байна. Хоймор нь нэгэн бяцхан гүнгэрваатай бурхан их л шороо тоосонд дарагдсан үзэгдэнэ. Өмнө нь хятад янзаар хоёр улаан лаа хатган тавьжээ.
Түүнээс лам ном уншиж, залбирал даатгал хийснийг өгүүлэх юун. Ном уншиж сая барвал нэгэнт шөнө орой болжээ. Эх нэлээд сэргэсэн байдалтай “ламын аврал” гэж залбирна. Хүүхэн нэгэн адил ламд сүсэг төрсөн байдлыг гаргана. Хажуугаар нь үг хэлэх ба инээх аашлах нь их л бахтай. Хоёр хар нүдээ жүжиглүүлэн эргэлдүүлэх бүрд Лодонгийн сэтгэлд бяцхан ширүүн гал ноцон, ноцон алдана. Хүүхэн нэгэнт энэ байдлыг мэдсэн тул “Ламбугай орой болсон тул миний гэрт хоол зооглоод морилно уу?” гэсэнд лам нэгдүгээрт, бяцхан ядарсан ба хоёрдугаарт, ном уншсаны хойно хоол идээд явдаг нь лам нарын тогтсон заншил тул даруй зөвшөөрч нөгөө байшинд хүүхнийг дагалдан оров. Хүүхэн тогоочоо дуудан, хоол бэлтгүүлж ламыг зочилсноос гадна, энэ үед хүүхний өдөх нь улам улам илүү болж шадарлах нь нэн нэн ойр тулав. Ийн тийн ярилцсаар ламын ертөнцийг сайшаах сэтгэл нь улам нэмэгдэж, нэг үдшийн зуур Дуйнхорын аймаг дахь дөрвөн ханатай гэр ба хэдэн гүнгэрваатай бурхнаа мартжээ. Түүнээс хүүхэн: “Өнөө нэгэнт орой болсон бөгөөд бидэнд таныг хүргэн өгөх уналгагүйгээс гадна, бас бороо орж байх тул энэ шөнө энд морилж хоноод, маргааш харивал сайн буй” гэсэнд лам хойш нэгэнтээ бодсон боловч үнэхээр орой болж, бороо орж байгаа ба мөн ч энд баахан зугаатай болох тул энэ шөнө дороо хонохыг нэгэнт шийдэв. Хүүхэн баясаж дэр дэвсгэрийг засав. Тус тусын ор дэвсгэр дээр унтсан хойно мэдээжийн хэрэг хүүхэн хааяа, хааяа зөөлөн ханиана. Ламын нойр үл хүрнэ. Лам хэдийгээр хүүхэнд халдахыг хүсэвч, угаас эхнэр хүүхэдтэй төдий л ихэд холилдсонгүй тул баахан халширна. Лам тэсэж ядахдаа шээнэ гэж шалтгаалан босож эргэж ирэхдээ хүүхний өвөрт оръё гэж сэтгэж гадаа гарч одов. Удалгүй эргэж ирээд, гадна чагнавал чив чимээгүй, хаалгыг татвал: “Ламбугай бяцхан байзнаарай” гэж хүүхэн өгүүлэхэд лам юу болохыг хүлцэж ядан, долоовор хуруугаа норгож, байшингийн цаасан цонхыг цоолоод, мөнхүү бяцхан нүхээр ажиглавал хүүхэн хөнжил дээрээ дотуур хувцсаа тайлж байх нь дэнгийн гэрэлд үнэхээр үзэсгэлэнтэй үзэгдэж, сэтгэлийг хөдөлгөхөд, ламын хоосон чанарын бодлого хэдийнээ нөгөө ертөнцөд шилжиж, винайн ёс нэгэнт баруун зууд одоод, тачаангуйн гал дүрэлзэн бадрахад яаран орж хүүхний хамт нойрсов. Түүнээс ертөнцийн хэрэг ламын сэтгэлд тааламжтайг тоочвол барахгүй. Даруй өглөө харьсан боловч, үдэш санагдан эгэж ирсээр, нэгэнт хэд хэдэн сар болж, Баруун дамнуурчны ба Гандангийн дэнж хоёрын хооронд нэг нарийхан шинэ зам нээгдэв.
Түүнээс Зи Бай-хуа Лодонд үнэхээр дурласан бус тул энэ завсар баян гэвшийн буянгаар дэмий л тарвалзсан боловч бас ханахгүй. Гэвш Лодон ертөнцийн цаламд нэгэнт урхилагдаж, хүүхэнд автагдаад юу гэвч гажихгүй болсон. Яван явсаар лам Гандан дахь хашаа байшин ба гавж болохын тулд бэлтгэсэн юмаа бүгдийг нийлүүлж, Зи Бай-хуад гуа сайхан элбэг дэлбэг хашаа байшин төхөөрч хорооны газар хамтран суух болов.
Нэг өдөр гэвш Лодон гэртээ ирээд байшингийн хаалга татвал дотроос нь түгжжээ. Цонхны булангийн завсраар нуун үзвэл Зи Бай-хуа нэг залуу хар хүнтэй тэврэлдэн сууна. Зи Бай-хуагийн хуучны зузаан янаг бий гэсэн нь энэ мөн буй гэж лам нэгэнт таниад уур нь бадарч занчилдсугай гэж байшингийн хаалгыг хэмх цохин орж, хэрүүл шуугиан гаргав. Гэтэл хүүхэн өчүүхэн ч эмээх зовох байдалгүй, харин ламд дургүй учрыг хэлж хараан занаж, хөөн гаргасанд лам заалдъя гэвч хуврагийн ёсноо эвдсэн тул аргагүй гунихран байшингийн босгыг нь тэвэрч: “Хүү минь, би чамд хайртай. Одоо би хаана очих вэ? Өөр хүнтэй ханилах хамаагүй. Гагцхүү намайг бүү орхи” хэмээн хоёр нүднээсээ ертөнцийн хар нулимсыг бороон дусал адил асгаруулна.
