Хэлэхэд л уруул мөстдөг…
Хорслоос хайр хүртэл
Хоёрхоны хооронд л бид төөрчихдөг
Хүйтэнд мөс шиг хүлхэж алхах шиг
Хүйтэн үгийг л амандаа шивнэцгээдэг
Хэлэхэд л уруул мөстдөг
Хэнэггүй инээчихээд явж оддог
Хэлний уг дахь шархиралтыг л
Хэн ч мэдэрдэггүй…
Сонсмогц л чих даараг
Сонороор дамжин зүрх бээрдэг
Сонсдоггүй ээ, хэн ч
Бээрсэн зүрхний шивнэхийг…
…Өвс ургахаа байж хонгил л үргэлжлэх болсон
Хөл нүцгэн явах аргагүй хүйтэн хонгил…
Даарсан хүмүүс байдгаараа зузаалчихаад
Таарсан болгоныхоо зүрхийг тахчин зөрцгөөдөг
2010.02
Дэлгэрмаа Ц. “Дотоод тэнгис”.- УБ.: 2014., 12-р хууд.
