Өвгөн боллоо би – Чойном Р.
Нээрэн энэ чинь юү вэ ?
Нэрэлхээд яах вэ
Нэр төр бие бялдар зүс царай
Нэг үеэ бодвол өвгөн болжээ.
Yнэндээ нэг үе ч мөн
Yдийн нар шиг явж гэм
Yй олон шүлэгт тэр үе минь дүүрэн болохоор
Yүн тухай үл өгүүлэн өгүүлэх нь :
Хорьтой залуусын жавхаа
Хонгорхон охидын инээдэм
Хоорондоо хэлцэх дэврүүн хөнгөн яриа
Хорвоогийн амьд толь энэ байна.
Өчигдөрхөн би ийм явснаа
Өнөөдөр би ийм байгаа юм шиг санаж
Өнөд би ийм л байх юм шиг бодож
Өдөж шуугих гээд тэднийг үргээв.
Халуу дүүгсэн бүжгийн хүрээлэнд
Хамт эргэх гээд хөл минь цуцав, хөлс минь дуслав.
Хан уулын эгц оргил өөд
Хамт авирах гээд тэнхээ минь дутав, тэндээ хоцров.
Ар талаас минь түрж ургасан
Атрын цэцэг шиг анхилуухан залуу үе
Араггүй намайг гүйцэж түрүүлэв.
Архаг хайлаасархуу би үлдэж хоцров.
Yс зүс ямар болж вэ гэж
Yзэж тольдох хэрэггүй
Yзэсгэлэнтэй залуусын гал хархан нүд
Yнэнийг үзүүлэх толь шиг байна.
Өөрөө би ийм явлуу ?
Өөрийн маань үеийнхэн ийм байл уу ?
Өнөөх шуугин цалгиж байсан миний тэнгис
Өнөр өтгөн залуу найзууд минь хаа байна ?
Нарны ганцхан сардаа улайран шаргалтсан арын мод шиг
Найз л олон нөхөд минь зүс даран буурцгаажээ.
Намрын ганцхан өглөө цавцайж ирсэн цагаан хяруу шиг
Найз бидэн ялгаагүй үс даран бууралтжээ.
Ган цүүц шиг шүлгээр хатуу хорвоог хэлтэлж
Галзуу нохойн аманд гараа хиймээр явсан
Гал дөлтэй нөхөд минь өрх гэр толгойлж
Гадаа гэртгүй шуугисан, нусгай бяцхан иргэдийн аав болжээ.
Гутлын өндөр өсгийгөөр мөндөр бороо шиг товшиж
Гунихыг мэдэхгүй явсан лусын охин шиг хүүхнүүд
Гурвалжин алчуур хийгээд үнэртэн өнгөтнөөн арчиж
Гурав дахин бүдүүрээд гэрийн мухар сахижээ.
– Эд маань ийм хойно би арга байж уу гэж
Элэг зүрхний гүнд битүүхэн гуниг ундравч
Эр хүн болохоор би өтөлснөөс үхсэн биш гэж
Эргэж хурган уулзаж наргиан цэнгээнд өдлөө.
Урьд сайхан зуны галзуу юм шиг наргиан
Улайж байгаа хэр нь асаж өгөхгүй сүүмэлзэв.
Улс орны байдал хүүхэд шуухдаа ярьсан
Учир мэдсэн иргэд намуун дуугаар хүүрнэлдэв.
Тэр жилийн бидний төрхгүйтэж явсан газраар
Тэгдэг ёстой насандаа хойч үе минь шуугив.
Тэнэгхэн болоод амттайхан цэнгэл уруу
Тэд яарч бид холдох нь зөв байна.
Айлын найрт өмссөн туфли шиг яваад
Аян дайныг туулсан бахиал шиг үлдэвч
Азай буурал нас гэдэг ухааны нэр болохоор
Алдсан оносон хоёроо боддог цаг минь энэ байна.
Нас хэмээх шатны бүх л гишгүүр элээсэн
Найз нөхөдтэйгөөн би хамт өтлөх ёстой.
Эс тэгвэл би хойч үе дунд багтахгүй
Эргээд очъё гэвч хуучин суудал зайгүй илүүдэл болно.
Эх сурвалж: Чойном Р. Сүмтэй бударын чулуу